Ομιλία στη
θεματική βραδιά
«Μικρασιατικός
αθλητισμός: Από το χθες, στο σήμερα»
Βιβλιοπωλείο «ο Πολίτης», Εξάρχεια, 30/5/2018
με αφορμή την έκδοση των βιβλίων
"Ο ελληνικός αθλητισμός στη Σμύρνη 1890-1922", του Ανδρέα Μπαλτά
Διανύουμε μια δεκαετία η οποία απέχει
έναν αιώνα ακριβώς από τη συγκλονιστικότερη, κατά τη γνώμη μου, δεκαετία της
νεοελληνικής ιστορίας. Εννοώ τη δεκαετία 1912-1922. Η δεκαετία εκείνη ξεκίνησε
με τους δύο βαλκανικούς πολέμους, με τους οποίους πραγματώθηκε σε μεγάλο βαθμό
το όραμα που είχε καλλιεργήσει σε όλο τον 19ο αιώνα το νεοελληνικό
κράτος, δηλαδή η ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό των υπόδουλων ελληνικών πληθυσμών
της Βαλκανικής. Στην πορεία της δεκαετίας, με τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου
και με τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920, προς στιγμήν ο Ελληνισμός θεώρησε πως έγινε
πράξη η Μεγάλη Ιδέα του έθνους, δηλαδή η αναβίωση μιας ελληνικής αυτοκρατορίας
που απλωνόταν σε δύο ηπείρους και έφθανε από το Λιβυκό πέλαγος ως τη Μαύρη
θάλασσα. Αυτό το «πάλι με χρόνια με καιρούς» που είχε θρέψει γενιές και γενιές έμοιαζε
αληθινό, χειροπιαστό.
Έμοιαζε τόσο αληθινό και τόσο
χειροπιαστό που λίγοι είχαν αντιληφθεί πως ήταν μόνο μια ψευδαίσθηση, ένα
φευγαλέο όνειρο πριν από τον εφιάλτη, σαν την απέραντη σιωπή που προηγείται πριν
από τη μεγάλη καταιγίδα. Αυτή η συγκλονιστική δεκαετία έκλεισε με τον πιο δραματικό
τρόπο. Με τον ξεριζωμό από τις εστίες τους των Μικρασιατών Ελλήνων από την
Ιωνία, τον Πόντο, την Καππαδοκία και των Θρακιωτών Ελλήνων από την Αν. Θράκη
και από τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης. Έναν ξεριζωμό που ενταφίασε με
τραγικό τρόπο την ιδεολογία της Μεγάλης Ιδέας.