Μήτσος Μαυρίκης (1954-2019)

Τα πρώτα βήματα και η μεγάλη καριέρα

Ο πρόωρος θάνατος του Μήτσου Μαυρίκη στέρησε από την πανιώνια οικογένεια ένα από τα πιο φιλότιμα παιδιά της. Έναν άνθρωπο που αγάπησε το σύλλογο και αγαπήθηκε από τους οπαδούς του όσο λίγοι. Έναν ποδοσφαιριστή που μπορεί να μην είχε το ταλέντο άλλων παικτών που ανέδειξε ο Ιστορικός αλλά είχε περίσσιο πάθος και πείσμα.

Ο Μητσάρας, όπως τον φώναζε η εξέδρα, δεν διακρίθηκε ως μέγας σκόρερ ούτε κατέρριψε ποδοσφαιρικά ρεκόρ, δεν έκανε φαντεζί ενέργειες στο γήπεδο, δεν υπήρξε περιζήτητος για μεταγραφή σε πλούσιους συλλόγους, αλλά είχε ψυχή, δεν τα παρατούσε ποτέ και ίδρωνε για τη φανέλα όσο λίγοι. Παρέμεινε στο σύλλογο σε όλη την καριέρα του, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα, χωρίς να γίνει βεντέτα.

Και αργότερα τον υπηρέτησε ως προσωρινός προπονητής για δυο αγώνες το 1995 και ως γενικός αρχηγός το 1998. Ο θάνατός του μας θύμισε τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε αυτό το σύλλογο. Διότι ο Μητσάρας υπήρξε η ενσάρκωση του Πανιώνιου φιλότιμου.

Η μεταγραφή: 30 Ιουλίου 1972.

Ο Μαυρίκης συνυπήρξε με ιερά τέρατα του συλλόγου. Όταν ήρθε 18χρονος στο σύλλογο, το καλοκαίρι του 1972, ήταν ακόμα νωπές οι δάφνες από την μεγάλη πορεία του 1971, την έξοδο στην Ευρώπη και την κατάκτηση του βαλκανικού κυπέλλου. Πρώτοι συμπαίκτες του ήταν η θρυλική ομάδα του Τζο Μάλετ, που βρισκόταν ακόμα στην ακμή της: Χάιτας, Δέδες, Φίλης, Σκρέκης, Μπάμπης και Θανάσης Ιντζόγλου, Μαύρος, Μωραϊτέλης, Λαγός, Παπασίκας, Χριστοδούλου, Τσιρογιάννης κ.ά.

Κοντά τους έκανε τα πρώτα βήματα στην Α΄ Εθνική το χωριατόπαιδο από το Μελιγαλά, που είχε έρθει στην Αθήνα σκοπεύοντας να κάνει φροντιστήριο για να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις για τη Νομική, γι’ αυτό προτίμησε τον Πανιώνιο, αντί να πάει στην ομάδα της πατρίδας του, την Καλαμάτα, που μόλις είχε ανέβει στην Α΄ Εθνική.

Στον Εθνικό Μελιγαλά, στον αγώνα με τον Αστέρα Αμαλιάδας
Αθλητική Φωνή, 8-5-1972

Την προηγούμενη σεζόν 1971-72, είχε κάνει μια καταπληκτική χρονιά με την ομάδα του χωριού του, τον Εθνικό Μελιγαλά, πετυχαίνοντας 25 γκολ, όπως γράψανε οι εφημερίδες όταν μεταγράφηκε στον Πανιώνιο. Πάντως θεωρώ απίθανο τα 25 γκολ να αφορούν μόνο επίσημα ματς, αφού ο Εθνικός Μελιγαλά, έδωσε μόνο 20 επίσημους αγώνες: 10 για το τοπικό της ΕΠΣΜ και άλλους 10 στο Ερασιτεχνικό (4 στην α΄ και 6 στη β΄ φάση) για την άνοδο στη Β΄ Εθνική. Με το Μαυρίκη στην επίθεση, για πρώτη φορά ο Εθνικός Μελιγαλά κατέκτησε τον τίτλο της ΕΠΣ Μεσσηνίας, διεμβολίζοντας το συνηθισμένο δίδυμο του Πάμισου και του Μεσσηνιακού. Ακολούθησε η συμμετοχή της ομάδας στο Ειδικό Ερασιτεχνικό πρωτάθλημα για την άνοδο στη Β΄ Εθνική, όπου αγωνίστηκε με ομάδες της Πελοποννήσου κι έφτασε ως την τελική φάση, διεκδικώντας ως το τέλος την άνοδο που έχασε στις λεπτομέρειες από τον Αστέρα Αμαλιάδας.

Στα ματς αυτά έλαμψε το ταλέντο του 18χρονου Μαυρίκη, που έγινε γνωστός και έξω από το νομό. Τότε τον ζήτησε η Μαύρη Θύελλα, αλλά όπως είπαμε προτίμησε την Αθήνα και τον Πανιώνιο. Και έπραξε καλά, διότι η Καλαμάτα τότε είχε στραφεί στην αγορά της Αργεντινής (Μάνα, Βάλιαν, Εσπινόζα κλπ.), οπότε είναι αμφίβολο αν θα εύρισκε θέση στην α΄ ομάδα.

Η μεταγραφή στον Πανιώνιο
Αθλ. Ηχώ, 31-7-1972

Στον Πανιώνιο υπέγραψε στις 30 Ιουλίου 1972, την προτελευταία ημέρα των μεταγραφών. Η μεταγραφή του οφείλεται στον παλιό κυανέρυθρο άσσο Στάθη Μαυρίδη και στοίχισε 65.000 δρχ. και ένα φιλικό ματς στον Μελιγαλά, το οποίο έγινε στις 7 Σεπτεμβρίου.  Από τις πρώτες δηλώσεις του φάνηκε ο ξεχωριστός χαρακτήρας του:

«Η φανέλα του Πανιωνίου έχει πολλές υποχρεώσεις. Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να ανταποκριθώ σε αυτές. Πάντως τώρα το μόνο που νιώθω είναι απέραντη ευτυχία» (Αθλητική Ηχώ, 31/7/1972).

Το ντεμπούτο: 

6 Αυγούστου 1972

Αν και 18ετής, αμέσως εντάχθηκε στο τμήμα των αμειβομένων. Μια εβδομάδα αργότερα, την Κυριακή 6 Αυγούστου 1972, έκανε το ντεμπούτο του με τον Πανιώνιο εναντίον της Παναχαϊκής, στο θερινό πρωτάθλημα του ΟΠΑΠ το οποίο διεξαγόταν εκείνα τα χρόνια, και στο οποίο οι ομάδες χρησιμοποιούσαν μικτές ενδεκάδες αμειβόμενων και ερασιτεχνών.

Μια εβδομάδα μετά την υπογραφή του
δηλώνεται ως αμειβόμενος στο ματς με
Παναχαϊκή, για το θερινό πρωτάθλημα ΟΠΑΠ
Αθλ. Ηχώ, 5-8-1972

Ήταν η 6η αγωνιστική του νοτίου ομίλου και ο αγώνας έγινε στο γήπεδο Ταύρου, διότι στη Ν. Σμύρνη γίνονταν έργα. Κατά αξιοσημείωτη σύμπτωση εκεί έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα με τον Φωστήρα, τον Μάιο του 1988. Στο πρώτο αυτό ματς, η νεανική κυανέρυθρη ενδεκάδα συνετρίβη 5-1 από την Παναχαϊκή, η οποία αγωνίστηκε σχεδόν με την πρώτη ομάδα της που διέπρεψε στο επόμενο πρωτάθλημα: Τζανετουλάκος, Παππάς, Σπανοσωτηρόπουλος, Λεβέντης, Ιωακειμίδης, Μιχαλόπουλος κλπ.

Στο ντεμπούτο του κατά της Παναχαϊκής, 6-8-1972
για το θερινό πρωτάθλημα ΟΠΑΠ
Ο "Μαυράκης" (όπως τον γράφει η εφημερίδα)
"είναι μεγάλο ταλέντο" (Αθλ. Φωνή, 7-8-1972)

Ο Μαυρίκης (Μαυράκη τον γράφει ο δημοσιογράφος) ξεχώρισε: «Είναι έξυπνος παίκτης, γνωρίζει να χρησιμοποιεί το σώμα του, έχει καλό κεφάλι και κοντρολάρει χωρίς να το πολυσυζητά. Πρόκειται για μεγάλο ταλέντο» (Αθλ. Φωνή, 7/8/1972). Συμπαίκτες του σε εκείνο το πρώτο του ματς ήταν οι: Τσιρογιάννης, Κοντούλης, Σαγκορίδης από την α΄ ομάδα.

Το πρώτο γκολ: 

20 Αυγούστου 1972

Ο Μήτσος αγωνίστηκε στα τέσσερα από τα πέντε ματς του β΄ γύρου του πρωταθλήματος ΟΠΑΠ με Παναχαϊκή (και στα 90΄), Ολυμπιακό (β΄ ημίχρονο), ΠΑΟ (και στα 90΄) και Εθνικό (α΄ ημίχρονο).

Το πρώτο γκολ με τον Πανιώνιο, επί του Παναθηναϊκού
σε αγώνα για το Θερινό πρωτάθλημα ΟΠΑΠ
Αθλ. Φωνή, 21-8-1972

Στις 20 Αυγούστου, στο ματς της 8ης αγωνιστικής με τον Παναθηναϊκό που έγινε στο γήπ. Χαλανδρίου, πέτυχε το πρώτο του κυανέρυθρο γκολ και το όνομά του, σωστό αυτή τη φορά, δέσποσε στον τίτλο του δημοσιεύματος. Στο 20΄ αξιοποίησε μια πάσα και «παρά την πίεση δύο αντιπάλων με εκπληκτικό τρόπο κεραυνοβόλησε τον Λιβαθηνό (Χρήστος, τερματοφύλακας αδερφός του Σπύρου Λιβαθηνού)». Με το γκολ αυτό η ομάδα προηγήθηκε αλλά τελικά ηττήθηκε 2-1. Είχε συμπαίκτες από την α΄ ομάδα τους: Κάκαρη, Χριστοδούλου, Κοντούλη, Σαγκορίδη.

Τα πρώτα φιλικά

Όπως είπαμε ο Μαυρίκης εντάχθηκε στους αμειβόμενους, αλλά δεν ήταν εύκολο να βρει θέση στην ενδεκάδα. Την εποχή εκείνη επιτρέπονταν δύο αλλαγές αλλά δεν τις χρησιμοποιούσαν οι προπονητές παρά μόνο σε περίπτωση ανάγκης (τραυματισμού κλπ), οπότε ήταν ακόμα πιο δύσκολο να αγωνιστεί ένας παίκτης του πάγκου. Έτσι ο Μαυρίκης στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν αγωνιζόταν στα φιλικά αλλά έβλεπε τα επίσημα παιχνίδια είτε από τον πάγκο είτε από την εξέδρα.

Επιστροφή στην πατρίδα του ως παίκτης του Πανιώνιου,
στο φιλικό ματς για τη μεταγραφή του.
Βάζει δύο γκολ (Αθλ. Ηχώ, 9-9-1972)

Το πρώτο φιλικό που αγωνίστηκε με τον Πανιώνιο, μετά το θερινό πρωτάθλημα ΟΠΑΠ, ήταν εναντίον της πρώην ομάδας του, του Εθνικού Μελιγαλά, όπως όριζε η συμφωνία της μεταγραφής του. Διεξήχθη στις 7 Σεπτεμβρίου 1972, στο γήπεδο της πατρίδας του. Ο Πανιώνιος αγωνίστηκε με την ομάδα του πρωταθλήματος ΟΠΑΠ. Ο Μαυρίκης ήταν από τους διακριθέντες και πέτυχε δύο γκολ συμβάλλοντας στη νίκη του Πανιωνίου με 3-2. Μαζί του ήταν οι: Κοντούλης, Καλογερόπουλος, Χριστοδούλου, Καπώνης, Σαγκορίδης, Χανδράκης.

Ένα από τα σημαντικά φιλικά που έπαιξε με τον Πανιώνιο τον πρώτο καιρό και αξίζει να αναφερθεί ήταν όταν αντιμετώπισε την Εθνική ομάδα στη Λεωφόρο, στις 13 Δεκεμβρίου. Η Εθνική νίκησε 2-1 (Αντωνιάδης 15΄, Παπαϊωάννου 35΄ - Βουρδαμής 70΄). Ο Μαυρίκης αντικατέστησε τον Μαύρο στο 66΄, είχε εξαιρετική απόδοση και σε δύο περιπτώσεις, στο 67΄ και 81΄, ανάγκασε τον Βασίλη Κωνσταντίνου να κάνει δύσκολες επεμβάσεις.

Ο Μαυρίκης ως αντίπαλος της Εθνικής πριν ακόμα
παίξει σε ματς πρωταθλήματος. Δυστυχώς,
ποτέ δεν χρίστηκε διεθνής (Αθλ. Ηχώ, 14-12-1972)  

Κι άλλες φορές θα αντιμετωπίσει ως αντίπαλος τις εθνικές ομάδες ανδρών ή ελπίδων, αλλά ποτέ δεν αξιώθηκε να χριστεί διεθνής, γεγονός που του έμεινε ως παράπονο.

Το ντεμπούτο στο πρωτάθλημα: 

21 Ιανουαρίου 1973

Την πρώτη σεζόν αγωνίστηκε μόνο σε τρία ματς πρωταθλήματος, με το Αιγάλεω εντός και εκτός έδρας και με την Καλαμάτα, και σε κανένα κυπέλλου, παρά το γεγονός ότι στο κύπελλο ο σύλλογος αντιμετώπισε κάποιες αδύναμες ομάδες στην πορεία του ως τον ημιτελικό. Ως νέος στην ομάδα αλλά και στην ηλικία, δεν ήταν εύκολο να βρει θέση στην ενδεκάδα σε επίσημο αγώνα.

Το ντεμπούτο του έγινε την 16η αγωνιστική, την προτελευταία του α΄ γύρου, στις 21 Ιανουαρίου 1973, στο ματς με το Αιγάλεω. Ήταν ένα εύκολο απόγευμα για τους κυανέρυθρους, που επικράτησαν κατά κράτος με 5-0. Οπότε ο Μάλετ έδωσε την ευκαιρία στον Μαυρίκη να μπει ως αλλαγή στο 83΄ στη θέση του Γιώργου Δέδε.

Το πρώτο και το τέλευταίο ματς στην Α΄ Εθνική.
Νικηφόρα και τα δύο
21-1-1973: Πανιώνιος-Αιγάλεω 5-0
3-5-1987: Πανιώνιος-Άρης 3-0

Ήταν 18 ετών, 5 μηνών και 8 ημερών. Προφανώς μπήκε στο ματς για την εμπειρία και μόνο, αλλά η συμμετοχή αυτή σήμαινε το ξεκίνημα της 15χρονης καριέρας του με τον Ιστορικό στο ελληνικό πρωτάθλημα, που κράτησε ως το 1987. Στην τεράστια καριέρα του αγωνίστηκε σε 350 ματς πρωταθλήματος συν δύο συγκλονιστικά μπαράζ, στα οποία έπαιξε με αυταπάρνηση αν και τραυματίας. Επιπλέον, μετείχε σε δεκάδες ματς κυπέλλου, σε τέσσερα ευρωπαϊκά ματς το 1979 με Τβέντε και Γκέτεμποργκ και σε έξι ματς βαλκανικού κυπέλλου το 1975 και το 1986, όταν έφτασε ως τον τελικό.

Στην 15χρονη πορεία, μετά τη μεγάλη φουρνιά του Τζο Μάλετ, υπήρξε παίκτης της ομάδας του Πάνου Μάρκοβιτς που κατέκτησε το κύπελλο το 1979, με τους: Κάκκαρη, Γραβάνη, Ζαχαρόπουλο, Χαλκίδη, Εμβολιάδη, Μωραϊτέλη, Λίμα, Παθιακάκη, Αναστόπουλο, Βαλλίδη, Σαϊπά κ.ά. Μάλιστα, στον τελικό ευτύχησε να είναι αρχηγός, λόγω τραυματισμού του Μωραϊτέλη, ο οποίος αγωνίστηκε στο β΄ ημίχρονο. Δικαιωματικά τα επόμενα χρόνια, μετά την αποχώρηση του Μωραϊτέλη, πήρε μόνιμα το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Στη συνέχεια, στη δεκ. ’80, έζησε άλλη μια μεγάλη φουρνιά σπουδαίων ποδοσφαιριστών που επί χρόνια στελέχωναν τις εθνικές ομάδες όλων των ηλικιών. Αφού ξεπέρασαν το σοκ των δύο μπαράζ, έκαναν σπουδαία πράγματα με προπονητή τον Βέλγο Μπραμς. Ήταν οι: Μανίκας, Συρίγος, Σοφιανός, Χατζόπουλος, Καναράς, Αποσπόρης, Σαραβάκος, Μπαρζόφ, Καραμίχαλος, Λαντουσέ, Κουτρόπουλος, Λαζάρου, Μπέριος, Μαραγκός, Τσιαντάκης, Παπουλίδης, Γκάρι Όουεν κ.ά.

Στην τελευταία του σεζόν με τον Πανιώνιο, το 1986-87, συνέβαλε στις τεράστιες προκρίσεις στο κύπελλο επί ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΟΣΦΠ. Ήταν παρών στη συγκλονιστική νίκη με 1-0, που ατυχώς δεν αρκούσε για τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού, στις 22 Απριλίου 1987. 

 

Ο Μαυρίκης (νο 14) παρακολουθεί τον Σαργκάνη να κάνει την απόκρουση 

του αιώνα στο 90΄, που στέρησε την πρόκριση από τον Ιστορικό.

Αυτό ήταν το προτελευταίο του ματς με τον Πανιώνιο. Ακολούθησε μια ακόμη συμμετοχή, την 26η αγωνιστική, στο νικηφόρο ματς πρωταθλήματος επί του Άρη με 3-0, στις 3 Μαΐου. Στη συνέχεια ήταν στην 16άδα, στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό (0-1), όπως και στα παιχνίδια των τριών τελευταίων αγωνιστικών με ΑΕΛ, ΠΑΟΚ και Απόλλωνα Καλαμαριάς, που δεν έγιναν λόγω αποχής αυτών των ΠΑΕ. Η λήξη της χρονιάς βρήκε τον Πανιώνιο 4ο με δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, δηλαδή ένα αξιοπρεπέστατο τέλος για την καριέρα του Μαυρίκη σε υψηλό επίπεδο.

 

 

Το τέλος της καριέρας στο Φωστήρα (1987-88)

Τη σεζόν 1987-88 έκλεισε την καριέρα του στον Φωστήρα, στην Δ΄ Εθνική,
μαζί με τον Ζαφ. Κάκκαρη. Φιλότιμος, όπως πάντα έκανε μια γεμάτη χρονιά με
12 γκολ σε 28 ματς. Ο "άνθρωπος γκολ", όπως γράφει το ως άνω δημοσίευμα,
τη μέρα που πέτυχε τα 2 πρώτα γκολ με την ομάδα του Ταύρου.
(Αθλ. Φωνή, 2-11-1987)   

Μετά την αποχώρησή του από τον Πανιώνιο, δεν εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Επανήλθε στα γήπεδα τη σεζόν 1987-88 στη Δ΄ Εθνική με τη φανέλα του Φωστήρα, στον οποίο έπαιζε ο παλιός του συμπαίκτης Ζαφείρης Κάκκαρης. Με την ομάδα του Ταύρου έκανε ένα γεμάτο πρωτάθλημα, συνέχισε να σκοράρει και διεκδίκησε τον τίτλο και την άνοδο στη Γ΄ Εθνική ως το τέλος της σεζόν, οπότε σταμάτησε οριστικά. 

Αποχαιρετισμός στα όπλα με ένα ακόμα γκολ
με κεφαλιά (Αθλ. Φωνή, 9/5/1988)

Στο τελευταίο του ματς, Φωστήρας-Απόλλων Καλυθιών Ρόδου 3-0, στις 8/5/1988, αποχαιρέτισε τα γήπεδα με στυλ, πετυχαίνοντας ένα ακόμα γκολ με κεφαλιά, τον πιο συνηθισμένο του τρόπο.

 

Στο Φωστήρα το 1987-88 (πρώτος κάτω αριστερά).
Στη μέση ο τερματοφύλακας Ζαφείρης Κάκαρης.
Όρθιος αριστερά ο μετέπειτα κυανέρυρθρος Γιάννης Φακής

Στην ομάδα του Συλλόγου Ιμβρίων (1990)

 

Αν και σταμάτησε επίσημα το ποδόσφαιρο, δεν εγκατέλειψε τελείως την ενεργό δράση. Συνέχισε να παίζει σε ανεπίσημες ερασιτεχνικές ομάδες για το κέφι του. Το 1990, στα 36 του, τον βρίσκουμε να αγωνίζεται στην ομάδα "Ίμβρος" του Συλλόγου Ιμβρίων (είχε έδρα στη Ν. Σμύρνη), μαζί με τα φιλαράκια του Ζαφ. Κάκαρη και Χρ. Εμβολιάδη, στο πρωτάθλημα ανεξαρτήτων ομάδων. Και όχι τυπικά αλλά σοβαρά και φιλότιμα, όπως σε ό,τι έκανε. Όπως διαβαζουμε σε σχετικό δημοσίευμα του περιοδικού Ίμβρος, ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας στον α' γύρο με 10 γκολ από τα 26 της ομάδας, η οποία ήταν επικεφαλής του ομίλου της.

Μαυρίκης και Κάκαρης, στην ανεξάρτητη ομάδα "Ίμβρος" το 1990.

Το πρώτο γκολ στο πρωτάθλημα: 1 Απριλίου 1973

Πρωταπριλιάτικο αλλά αληθινό ήταν το πρώτο σκοράρισμα του Μητσάρα στο πρωτάθλημα. Δυόμισι περίπου μήνες μετά το ντεμπούτο του, ο Μάλετ του εμπιστεύθηκε θέση στην αρχική ενδεκάδα στον εντός έδρας αγώνα κατά της Καλαμάτας, την 25η αγωνιστική. Οι συμπατριώτες του Μαυρίκη πάλευαν για να αποφύγουν τον υποβιβασμό και δεν ήταν εύκολος αντίπαλος.

 

1η Απριλίου 1973, πρώτη φορά στην αρχική ενδεκάδα,

πρώτο γκολ στην Α΄ Εθνική, με κεφαλιά φυσικά.

(Αθλ. Φωνή, 2-4-1973) 

Στο 42΄ ο Μήτσος έκανε αυτό που θα επαναλάμβανε δεκάδες φορές ως το τέλος της καριέρας του. Αξιοποίησε σέντρα του Θ. Ιντζόγλου και από το σημείο του πέναλτι «βρήκε την μπάλα με το κεφάλι και την κάρφωσε στην κυριολεξία στο Γ της εστίας του Καντίχεβιτς. Ήταν ένα ωραιότατο γκολ», όπως έγραφε η εφημερίδα.

Ήταν το πρώτο από τα 59 γκολ που θα πετύχαινε στο πρωτάθλημα με τον Ιστορικό ή 82 συνολικά μαζί με το κύπελλο και άλλες διοργανώσεις. Ορισμένα από αυτά μάλιστα υπήρξαν πολύ σημαντικά, όπως:

 

Η τεράστια πρόκριση με 5-1 επί του Άρη το 1979,
με δύο γκολ του Μητσάρα (Αθλ. Ηχώ, 18-4-79)

-Τα δυο γκολ στο 5-1 επί του Άρη το 1979, που σήμαναν την ανατροπή του 2-5 και την πρόκριση στην πορεία προς την κατάκτηση του κυπέλλου.

Το μοναδικό χατ-τρικ στην καριέρα του ήταν... τεσσάρα! 
Η επιτυχία αυτή αποτελεί το μοναδικό ως σήμερα 
"καρέ" του Πανιωνίου σε ματς κυπέλλου.
Κι εδώ πρωτότυπος ο Μητσάρας.
Πανιώνιος-Προοδευτική 5-2 (Αθλ. Ηχώ, 24/12/81)

-Τα τέσσερα γκολ στο 5-2 επί της Προοδευτικής στον α΄ γύρο του κυπέλλου τη σεζόν 1981-82, επίτευγμα που αποτελεί και το μόνο χατ-τρικ στην καριέρα του. Το "καρέ" του Μαυρίκη ήταν το πρώτο και το μοναδικό μέχρι σήμερα "καρέ" που έχει πετύχει ο Πανιώνιος σε αγώνα κυπέλλου.

Στο μπαράζ του 1983 με τον Μακεδονικό
αγωνίστηκε αν και τραυματίας

-Το γκολ στο 2-1 επί του Άρη την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 1982-83, που έστειλε την ομάδα στο μπαράζ με τον Μακεδονικό.

Δυο γκολ με το χαρακτηριστικό του στυλ
Πάνω: με σουτ κατά της Καβάλας, 1982
Κάτω: με κεφαλιά κατά της Κορίνθου, 1985

-Τα 11 γκολ το 1984-85 και τα 12 το 1985-86, τις δύο σεζόν που αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ της ομάδας, στο απόγειο της καριέρας του. 

Και μια λεπτομέρεια: το 1985-86 άλλοι δίνουν στον Μαυρίκη 12 γκολ, ενώ άλλοι 11 γκολ, οπότε στο σύνολο αναφέρουν πως έχει 58 αντί 59 γκολ πρωταθλήματος.

Με δυο γκολ έθεσε τις βάσεις για τη νίκη-πρόκριση
στον τελικό του Βαλκανικού Κυπέλλου 1986.

-Τα δύο γκολ στη χιονισμένη Βράτσα της Βουλγαρίας στη μεγάλη νίκη με 3-2 επί της Μπότεφ στην πορεία προς τον τελικό του Βαλκανικού κυπέλλου 1986.
-Σκόραρε και στον τελικό του Βαλκανικού κυπέλλου, στο 3-2 επί της Σλάβια Σόφιας, στη Ν. Σμύρνη, στις 5 Νοεμβρίου 1986. Άνοιξε το σκορ στο 5' κι αυτό έμελε να είναι το τελευταίο του γκολ με τον Πανιώνιο.

Το παράπονο της Εθνικής

Όπως προείπα ο Μαυρίκης ποτέ δεν κατάφερε να παίξει στο εθνικό συγκρότημα, ούτε καν στις εθνικές νέων ή ελπίδων. Επίσης, όσο κι αν έψαξα, δεν εντόπισα συμμετοχή του σε διεθνές ματς με την Εθνική Ενόπλων. Μετείχε μόνο σε φιλικούς αγώνες με κλιμάκια της Ενόπλων σε επαρχιακές πόλεις το 1977 που υπηρετούσε τη θητεία του.
Η αλήθεια είναι πως είχε μεγάλο ανταγωνισμό.

Στα χρόνια του, στην επίθεση της νέων (Κ-18 τότε) και έπειτα της ελπίδων (Κ-23 τότε) αγωνίζονταν ήδη πολλοί παίκτες του Πανιωνίου (Μαύρος, Λαγός, Σαγκορίδης, Κοντούλης, Αναστόπουλος), οπότε δεν ήταν εύκολο να κληθούν κι άλλοι (υπήρχαν ακόμη: Δράμπης, Αρδίζογλου, Υφαντίδης, Κωστίκος). Στην δε Εθνική Ανδρών στις αρχές της δεκ. 80, στην επίθεση δέσποζαν: Μαύρος, Αναστόπουλος, Σαραβάκος, Χαραλαμπίδης, Γαλάκος, Χρ. Δημόπουλος, Βαλαώρας κ.ά.

Στο εξώφυλλο της έκδοσης του 1984 της Panini. 

Είναι σίγουρο πως την περίοδο 1980-1984, που ο Μαυρίκης βρισκόταν στην ακμή του, άξιζε τουλάχιστον να δοκιμαστεί σε κάποια φιλικά, όταν από την εθνική ομάδα παρέλασαν πολλοί δευτερο-τριτοκλασάτοι επιθετικοί, όπως: Μπαλλής, Ορφανός, Σεμερτζίδης, Κασδοβασίλης, Γρ. Παπαβασιλείου, Μαλουμίδης, Λιάκος, Δοντάς, Αϊβαζίδης, Μπατσινίλας, Βουτυρίτσας, Σάκης Αναστασιάδης κ.ά.

 

 

Αρχηγός με ΑΕΚ (τελ. κυπέλλου 1979), Ολυμπιακό και ΠΑΟ (1983-84).

Επίσης, δικαιούταν μια κλήση είτε στην Β΄ Εθνική ομάδα (με παίκτες χωρίς πολλές διεθνείς συμμετοχές) που μετείχε στα προ-ολυμπιακά τουρνουά για τους Ολυμπιακούς αγώνες 1980 και 1984 είτε στη Μεσογειακή ομάδα που αγωνίστηκε στους Μεσογειακούς 1979 και 1983. Δυστυχώς οι τότε τεχνικοί τον αγνόησαν, αν και καλούσαν πολλούς πανιώνιους συμπαίκτες του.

Ο άτυπος τίτλος του 

«Καλύτερου Έλληνα μη διεθνή παίκτη»

Αυτή η ιδέα είχε ξεκινήσει από την Αγγλία. Τη δεκ. ’70 ο επιθετικός Jimmy Greenhoff είχε πάνω από 500 ματς πρωταθλήματος σε κορυφαίες ομάδες: Λίντς, Μπέρμιγχαμ, Στόουκ και Μάντσεστερ Γιουν. Ήταν φιλότιμος και θεωρείτο ιδανικός και πολύτιμος για κάθε προπονητή, ο “Mr. Nice Guy” όπως έλεγαν. Είχε κληθεί κατά καιρούς στην εθνική ελπίδων, χωρίς να κάνει ντεμπούτο, ενώ δεν είχε κληθεί ποτέ στην εθνική ανδρών. Kάποιος δημοσιογράφος τον αποκάλεσε “the finest English player never to play for England”, και του έμεινε ο πρωτότυπος αλλά και άτυπος αυτός τίτλος.

 

Μήτσος Μαυρίκης - Jimmy Greenhoff, βίοι παράλληλοι.

Χρήσιμοι και φιλότιμοι, αλλά ποτέ διεθνείς.

Η μη κλήση του Μαυρίκη στην Εθνική είχε επισημανθεί από τους δημοσιογράφους, οι οποίοι μιμούμενοι τους Άγγλους συναδέλφους τους, τον αποκαλούσαν «καλύτερο Έλληνα μη διεθνή παίκτη» καθώς ο Μήτσος έμοιαζε του Jimmy Greenhoff τόσο στο στυλ (ξανθό, ατημέλητο μαλλί), όσο και στην ποδοσφαιρική συμπεριφορά (πολύτιμος, φιλότιμος παίκτης).

Ευτυχής για το κύπελλο του 1998

Τίτλοι:

Κύπελλο Ελλάδος: 1979 (ως παίκτης), 1998 (ως γεν. αρχηγός της ομάδας).

Πρωτάθλημα ΕΠΣ Μεσσηνίας: 1972 (με τον Εθνικό Μελιγαλά).

Αγωνιστικές διακρίσεις:

Βαλκανικό κύπελλο: τελικός 1986.

Κύπ. Κυπελλούχων: πρόκριση στους 16 (1979-80).

Πρωτάθλημα:
5η θέση 1986 (έξοδος στο Βαλκανικό Κύπ.), 
4η θέση 1987 (έξοδος στο Κ. ΟΥΕΦΑ).

Κύπελλο Ελλάδος: 
ημιτελικά: 1973, 
προημιτελικά: 1974, 1975, 1976, 1982, 1984, 1987 (απέκλεισε ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΟΣΦΠ).

Πρώτος σκόρερ Πανιωνίου:
1976 (μαζί με τον Σαϊπά), 
1985
1986 (μαζί με τον Μπαρζόφ).

Συμμετοχές και γκολ ανά σεζόν
Αγωνιστική περίοδος	Πρωτάθλημα Αγώνες-Γκολ	Γκολ στο Κύπελλο	Γκολ σε άλλες διοργανώσεις
1971-72 (Εθνικός Μελ.)	[;] - 25	-	Πρ. ΟΠΑΠ 1972: 1 γκολ
1972-73	03 - 01	-	Πρ. ΟΠΑΠ 1973: 1 γκολ
1973-74	16 - 02	-	Πρ. ΟΠΑΠ 1974: 3 γκολ
1974-75	33 - 01	1
1975-76	23 - 03*	2
1976-77	10 - 01	-
1977-78	27 - 01	-
1978-79	23 - 05	2
1979-80	31 - 05	-
1980-81	30 - 03	-
1981-82	30 - 07	4
1982-83**	29 - 05	-
1983-84**	22 - 02	3
1984-85	30 - 11*	1
1985-86	27 - 12*	1	Βαλκ. Κύπ. 1986: 3 γκολ
1986-87	18 - 00	-	Βαλκ. Κύπ. 1986: 1 γκολ
1987-88 (Φωστήρας)	28 - 12	[;]
Σύνολα:	Α΄ Εθν.: 352-59 Δ΄ Εθν.: 28-12 Ερασιτ.: [;]-25	14	Βαλκ. Κύπ. 4 γκολ Πρ. ΟΠΑΠ: 5 γκολ
* Πρώτος σκόρερ ** Και τα μπαράζ	Σύνολο γκολ: 119 Πανιώνιος: 82 (59+14+4+5) Εθνικός Μελιγαλά: 25 Φωστήρας Ταύρου: 12

Τιμητικές διακρίσεις

Τιμητική πλακέτα Πανιώνιου: 13/9/1987.

Μετά την αποχώρηση του το 1987, μαζί με τον κολλητό του Χρήστο Εμβολιάδη, από τον Πανιώνιο, ο σύλλογος τους τίμησε στον πρώτο εντός έδρας αγώνα της επόμενης σεζόν, για τις πολύτιμες υπηρεσίες που πρόσφεραν στην ομάδα και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. 

  

Ήταν 13 Σεπτεμβρίου 1987, πριν από την έναρξη του αγώνα με τον ΠΑΟΚ για τη 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος, όταν το παρατεταμένο χειροκρότημα 12.000 φιλάθλων αποχαιρέτισε τους δύο βετεράνους, ενώ τους απένειμαν τιμές η ΠΑΕ Πανιώνιος, ο Πανιώνιος Γ.Σ., οι Σύνδεσμοι Φιλάθλων Αμφιθέας και Ν. Σμύρνης, οι πρώην συμπαίκτες τους, οι παίκτες και οι παράγοντες του ΠΑΟΚ.

Τιμητική πλακέτα ΕΠΣ Μεσσηνίας: 2/2/2011.

Το 2011, στην ετήσια εορτή του ποδοσφαιριστή που διοργανώνει η ΕΠΣ Μεσσηνίας στις 2 Φεβρουαρίου, κατά την εορτή της Υπαπαντής, τίμησε τον Δημήτρη Μαυρίκη, ως γέννημα-θρέμμα του μεσσηνιακού ποδοσφαίρου αλλά και για την προσφορά του στον ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου REX στην Καλαμάτα. Εκτός από τοπικούς παράγοντες: αθλητικούς, πολιτικούς κλπ., παρόντες ήσαν οι παλαίμαχοι της Καλαμάτας και του Παναθηναϊκού που αγωνίστηκαν ενωρίτερα για φιλανθρωπικό σκοπό: Κριστόφ Βαζέχα, Μήτσος Σπεντζόπουλος, Γιώργος Γονιός, Αντώνης Μαυρέας, Σπύρος Μαραγκός, Γιάννης Αθανασόπουλος, Τότης Φυλακούρης, Κώστας Φραντζέσκος, Μήτσος Μπαρδουνιώτης, Αλέκος Δέδες κλπ.

Την πλακέτα απένειμε στον παίκτη ο πρόεδρος της Μαύρης Θύελλας Γιώργος Ράλλης, ενώ το βιογραφικό του παίκτη ανέπτυξε ο αθλητικογράφος Σωτ. Γεωργούτζος.

Θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα στον αξέχαστο Μητσάρα με ένα απόσπασμα από τις δηλώσεις που έκανε αμέσως μετά την τιμητική βραδιά που διοργάνωσαν οι συντοπίτες του, καθώς σε αυτές αποτυπώνεται η σεμνότητα και η μεγαλοψυχία του χαρακτήρα του:

«Αισθάνομαι πολύ τυχερός που συνέδεσα το όνομα μου σαν παίκτης και σαν παράγοντας, με τις δύο κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του Πανιωνίου, την κατάκτηση των δύο κυπέλλων. Ο τελικός του 1979 θα μου μείνει αξέχαστος, αφού πραγματικά όταν παίζεις ποδόσφαιρο, ζεις πιο έντονα την μεγάλη επιτυχία. Δεν θα ξεχάσω την φανταστική υποδοχή όταν επιστρέψαμε στην Νέα Σμύρνη, τόσο στην πλατεία όσο και στο γήπεδο όπου μαζεύτηκαν πάνω από 10.000 κόσμος. Πραγματικά αξέχαστες στιγμές...

… Έχω σταματήσει 20 χρόνια το ποδόσφαιρο και πραγματικά ακόμη εισπράττω την αγάπη των φιλάθλων. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος για κάθε άνθρωπο, όπως και οι αληθινές φιλίες, οι σχέσεις ζωής που έκανα μέσα στην ομάδα. Χάρηκα πολύ πέρσι όταν ήρθε και με επισκέφθηκε στο μαγαζί ο Γκάρι Όουεν, που βρέθηκε στην Ελλάδα για τον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ, και θυμηθήκαμε τα παλιά. Επίσης με τους περισσότερους απ’ τους συμπαίκτες μου έχουμε διατηρήσει εξαιρετικές σχέσεις ζωής.

Όλα αυτά τα χρόνια πρόσφερα απ’ οποιοδήποτε πόστο με ανιδιοτέλεια στην ομάδα γιατί πραγματικά την αγάπησα. Όποτε χρειάστηκε, ειδικά μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας μου, βοήθησα τον Πανιώνιο και είμαι περήφανος που δεν πήρα δραχμή γι’ αυτό, γιατί πρόσφερα στον σύλλογο που αγάπησα και δέθηκα για όλη μου την ζωή…».

Θοδωρής Μπελίτσος

Ιούνιος 2019

Πηγές:

Αρχείο εφ. Αθλητική Ηχώ

Πανιώνιος 125 χρόνια προσφοράς στον ελληνικό αθλητισμό.

Ιστοσελίδα «Notos sports»