Μία από τα ίδια
Με τις προοπτικές να μην είναι ευοίωνες
Κι όμως στο ξεκίνημα υπήρχε διάχυτη ελπίδα πως τα
πράγματα θα πάνε καλά. Η στελέχωση της ομάδας με το Νόνι Λίμα ως γενικό αρχηγό
και τον Ηλία Μπέριο ως τεχνικό διευθυντή, ο νέος προπονητής Νίκος Κούστας που
είχε μια επιτυχημένη τρίχρονη παρουσία στην Κηφισιά, οι καλές παρουσίες στα
φιλικά, το αισιόδοξο κλίμα στην κερκίδα και κυρίως η ένταξη σε έναν εύκολο
όμιλο, τον πιο βατό κατά τη γνώμη μου στα τρία χρόνια που ο σύλλογος βρίσκεται
στη Γ΄ εθνική, προδιέθεταν κάτι καλό για φέτος. Όλοι περίμεναν, ακόμα και οι
αντίπαλοι, πως ο Πανιώνιος θα κάνει περίπατο παίζοντας με ομάδες που δεν γνώρισαν
ποτέ ή έχουν ξεχάσει τι εστί επαγγελματική κατηγορία.
Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη τα πράγματα εξελίχθηκαν
αλλιώς. Κάπου στην πορεία ξεχάστηκε πως τα παιχνίδια δεν κερδίζονται με την
παράθεση ιστορικών τεκμηρίων και με τις αναμνήσεις παλιών επιτυχιών. Αυτά είναι
μόνο για τις εκδηλώσεις, τις αναμνηστικές πλακέτες, τις δηλώσεις αντιπάλων
«είναι τιμή μας που παίζουμε με τον ιστορικό Πανιώνιο» κι ως εκεί. Στο γήπεδο τα
ματς κερδίζονται, πρώτα από όλα, με ισχυρή ομάδα και δευτερευόντως με δυναμική
παρουσία στα κέντρα εξουσίας. Αν δεν έχεις δυνατή ομάδα, δίνεις το δικαίωμα
στους άλλους να ελπίζουν και να κινούνται παρασκηνιακά. Με άλλα λόγια, αν δεν
είχαν χαθεί τόσοι βαθμοί από τις ισοπαλίες με Ερμιονίδα, Πανηλειακό, Μύκονο
εντός, Κω, Ιάλυσο, Παναργειακό, Αιολικό εντός, Διαβολίτσι, δεν θα έπαιζαν σημαντικό
ρόλο οι νίκες χωρίς αγώνα που πήραν ο Αιολικός και η Ρόδος.